Wszystko
„wszystko” krótkim tak słowem objaśnia wszystko
pakiet nieskończoności darowany już nad kołyską
potem wokół tego „wszystkiego” obraca się życie
i na „wszystko” przyrzeczenia są składane sowicie
nauką zajmującą się pełnią uznano wszystkoizm
choć w tej to katedrze habilitacją i bywa egoizm
zdarza się czasem dla wiedzy najcięższa pogarda
gdy :„wszystko mi jedno” ktoś - komuś wygarnia
„wszystko” bywa, niestety, mylone też z czasem
„po wszystkie czasy” gdyż kres mają tymczasem
i choć pełnia - spełnia wymogi i definicję całości
to „nade wszystko” gdzieś tam „poza” się mości
te uwagi o wszystkim są może wszechstronne
to „mimo wszystko” pytania zostały tu drobne
jakąż to przyczyną ruszony kwestii tych wątek
jakby ktoś Wszechmogący im nadał początek
Lub
między wszystkim i niczym „lub” jest rozjemcą
i trzyma postronki sędzia ów - i radę da lejcom
krótkim rozkazom posłuszne są więc skrajności
choć spór krewki „lub” nawet poniżej godności
„lub” władzę sprawuje nad słów pospólstwem
słów małych uśmierza jakże nędzną tak kłótnię
nawet gdy absztyfikant sercowej szuka porady
to pięknej kobiety „lub” mądrej opisze powaby
i tak w dowód zasłużony tej wielkiej mądrości
„lub” spór ostatni ma zakończyć w przyszłości
kiedy życia wahania, wybory i pokój nietrwały
w imieniu Słowa w los wieczny ogłosi, utrwali
Nic
zaimek „nic” nosi pustkę w sobie, wnętrze samotne
stąd „nic takiego” brak chowa - za słowa związkiem
granice „niczemu” dozgonne stawia „i nic ponadto”
choć mariaż ów „niczym” kończy się, czyli porażką
„nic” chwały dodaje sobie i dawnych też antenatów
pod słowem „nić” geny wywodzi aż od Sarmatów
i nić Ariadny- „nic” oferuje zagubionym też wartko
choć życia nić „jak nic” Mojrom odda albo i Parkom
przeciąga też kredyt „brak” ów, lub gra i debetem
w nie wartą „nic” fałszuje toto cenną złota monetę
i obietnice składa też od niechcenia to nasze ziółko
tak nieświadomym „niczego” pannom i dwórkom
najwyższym stopniem „niczego” jest zaś „nic a nic”
puste swe wnętrze aż do absurdu nadyma granic
naiwnym rai owo „niczego sobie” piękne to cacko
choć „tyle co nic” napełni ich życie pustki pułapką
Wojciech Miotke
