157 Rocznica Wybuchu Powstania Styczniowego

„Królestwo wewnętrznie skłócone - nie może się ostać, dom wewnętrznie skłócony – nie może się ostać”. W XVIII w. nasi przodkowie zapomnieli o tym. Kosztem państwa, wiedzeni egoistycznym celami, doprowadzili do upadku Pol­ski. Nie chcieli reformować, lecz dbali jedynie o prywatę sprzedając dobro naro­dowe obcym. Nasz Dom Ojczysty nie mógł się ostać. Polskę wymazano z mapy Europy i zapadła noc niewoli na 123 lata. Jednak Polacy nie mogli pogodzić się z utratą suwerenności i wybuchały kolejne powstania. 150 lat temu wybuchło Powstanie Styczniowe. W szczególny sposób wiązało się ono z odbudową mo­ralną narodu i niezgodą na dalsze jego upadlanie.  Losy Kościoła w tym czasie w Polsce związały się z losami Narodu w sposób szczególny. Zrozumiano, że wolność wewnętrzna jest warunkiem wolności zewnętrznej. Do wolności wy­swobodzi nas Chrystus. W Powstaniu Styczniowym niemal każdy oddział posia­dał swego kapelana, odbywały się częste msze święte. Kapłani dzielili los roda­ków, wielu zginęło, wielu zesłano na katorgę, 300 uwięziono. Zygmunt Szczę­sny Feliński był przeciwny wybuchowi Powstania, lecz stanął w obronie jego członków za co został zesłany na Syberię. Rafał Kalinowski po upadku Powsta­nia i powrocie z katorgi wstąpił do zakonu wierząc, że tylko kształtowanie su­mień pozwoli zrealizować marzenie o odzyskaniu wolności. Po powstaniu w wyniku represji nastąpiły kasaty zakonów, co świadczy o tym, że zaborcy zda­wali sobie sprawę z udziału kościoła w działaniach narodowowyzwoleńczych. 40 tysięcy naszych rodaków zesłano na Syberię, tylko niecałe 50% powróciło do domów, 3 tysiące doczekały jutrzenki swobody. II Rzeczpospolita zdawała so­bie doskonale sprawę, że choć powstanie zakończyło się klęską, to na odbudo­wie moralnej, która po nim nastąpiła mogła się odrodzić. Dlatego czczono w wolnej Polsce w szczególny sposób Powstańców. Spotkamy się po raz kolejny w 157 rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego, aby uczcić tych, którzy oddali skarb życia dla Ojczyzny, ale też po to, aby docenić skarb wolności, zgodę jako warunek trwałości państwa. Chcemy przekazać płomień wolności kolejnym pokoleniom, pokazać jako wzór do naśladowania tych, któ­rzy wszystko oddali dla tej jedynej, którą zwą Matką, dla Ojczyzny. I jeszcze raz podkreślić, że wolność bez odpowiedzialności jest tylko swawolą.

Po Mszy Świętej w asyście Wojska Polskiego przemaszerujemy ulicą Długą, Freta i Zakroczymską pod Krzyż Traugutta na stoki Cyta­deli w asyście Wojska Polskiego.  Tu po przemówieniach odczytany zostanie Apel Pamięci. Delegacje złożą wieńce przy głazie pamiątkowym w miejscu stracenia przy­wódców postania: Romualda Traugutta, Rafała Krajewskiego, Józefa Toczy­skiego, Romana Żulińskiego i Jana Jeziorańskiego. Uhonorujmy we właściwy, godny sposób odwagę i determinację naszych przodków. Pozwólmy myślom naszym biec do Powstańców, którzy w trudnych, zimowych warunkach pogodo­wych musieli porzucić swe domy, bo Polska była w potrzebie. Spragnieni jak opisywał to Grottger możliwości walki, wychowani w umiłowaniu Ojczyzny: „poszli nasi w bój bez broni”. Choć zwycięstwo militarne już od początku było mocno wątpliwe, to zwycięstwo moralne do dziś zbiera swoje plony i wydało dobre owoce.

Agnieszka Hałaburdzin-Rutkowska